Czym jest modlitwa?

Jest więc czymś więcej niż słowami, które wypowiadamy. Jest odpowiedzią człowieka na wezwanie Boga.

Bóg zaprasza nas do otwarcia umysłu i serca, a modlitwa jest sposobem, w jaki odpowiadamy na to zaproszenie.

Czym jest jednak owo wzniesienie umysłu i serca?

Kwiat słonecznika, gdy wzrasta obraca się za słońcem[2] a gdy dojrzeje ustawia się ku wschodowi. Tak samo my na modlitwie kierujemy się ku Bogu, który jest naszym słońcem i życiem. Aby kiedyś, gdy staniemy się już dojrzali osiągnąć ostateczny Wschód. Być na zawsze tam, gdzie wstaje Słońce Sprawiedliwości.

Tak jak słonecznik wzrasta i rozwija swój kwiat dzięki mocy słońca tak samo my dzięki modlitwie wznosimy się w górę i wzrastamy. Chrzest jest tutaj punktem, w którym zostaliśmy zasadzeni jako sadzonki. Otrzymaliśmy przez Chrystusa glebę wiary, w której możemy wzrastać i rozwijać się, deszcz uświęcenia – łaskę Ducha świętego i światło Boga, za którym i ku któremu mamy podążać. Cała Trójca Święta jest zaangażowane w nasz rozwój i wzrost. Mamy spełnione wszystkie konieczne warunki.

Potrzeba tylko naszej odpowiedzi.

Bo, niestety, w odróżnieniu od słonecznika, od czasu upadku nie mamy już naturalnej tendencji poruszania się za światłem. Potrzebujemy się tego na nowo nauczyć.

Modlitwa jest tym co pozwala nam połączyć wszystkie te trzy dary i rosnąć.

Jest szukaniem słońca byśmy mogli wzrastać i wydać owoce.

Modlitwa to jak odech dla duszy. Bez niej nasze życie duchowe zaczyna słabnąć, jak ciało bez powietrza. Tradycja Kościoła zawsze podkreślała, że modlitwa jest konieczna dla zbawienia: „Zbawienie, a także postęp duchowy, zależą od modlitwy. Kto się modli, będzie zbawiony; kto się nie modli, będzie potępiony”[3].

Dlaczego? Skąd taka surowość wypowiedzi? Skoro zbawienie zależy od obecności w nas Łaski uświecającej a nie od tego czy powiemy tyle a tyle formuł?

Dlatego, że modlitwa to miejsce, gdzie odpowiadamy na otrzymaną od Boga łaskę uświęcenia, a bez tego spotkania trudno „wytrwać w wierze”, pozostać w łasce.

Bez modlitwy stajemy się obojętni na obecność Boga i łaskę, którą nam dał. Przestaje nam zależeć. Jesteśmy jak słoneczniki zamknięte w sztucznym pomieszczeniu i dążymy już nie za słońcem, ale za pierwszym sztucznym światłem, które da nam namiastkę jasności. Nie rozwijamy się dobrze.

W tradycyjnej duchowości katolickiej modlitwa była postrzegana jako codzienny obowiązek, a nie tylko dodatkowy akt pobożności. Wierni byli zobowiązani do modlitwy rano, wieczorem oraz przed posiłkami. Zachęcani do odmawiania codziennych modlitw, takich jak „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo” oraz różaniec. Dlaczego?

Ponieważ szybko zauważono, że brak modlitwy prowadzi do duchowej oschłości i oddalenia od Boga. Nasze życie, nasz dzień, nasze małe sprawy stają się właśnie takie: „nasze”. Bóg nie ma z nimi nic wspólnego. Jest tylko „od wielkiego dzwonu” lub kiedy wypada sytuacja awaryjna. Albo kiedy jesteśmy po prostu w wyjątkowo wspaniałomyślnym nastroju i jesteśmy gotowi ofiarować Bogu małą jałmużnę z naszego czasu.

Jednym słowem brak modlitwy odwraca naturalny porządek. My jesteśmy w centrum a Bóg co najwyżej ma być chłopcem na posyłki. Lub jak w tej opowieści o złotej rybce – ma spełniać nasze pragnienia. Więc kiedy raczyliśmy Mu w końcu ofiarować nasz czas a On, wydaje się nam, nie odpowiada – jesteśmy Nim bardzo rozczarowani. I wiarą. Że nie działa. Więc rezygnujemy.

Ale może nigdy nie sprawiliśmy by to mogło działać. Może nie daliśmy temu szansy.

Nie żyliśmy modlitwą jak oddechem. Nigdy nie „modliliśmy się nieustannie” (1 Tes 5,17)). Moze nigdy tak naprawdę nie postawiliśmy Boga i naszej relacji z Nim na pierwszym miejscu.

Święci i Ojcowie Kościoła podkreślali, że „kto się modli, zbliża się do Chrystusa”.

Tak jak On zstąpił z nieba, aby być z nami i stał sie Człowiekiem - tak nasza modlitwa jest naszym wstępowaniem do nieba. Wznoszeniem serca i umysłu tak by kiedyś, były w stanie przylgnąć do Niego na zawsze. I razem z Nim osiągnąć zbawienie.

Tak jak słonecznik, który najlepsze ziarno wydaje wówczas gdy kieruje się ku Wschodowi.